“Tesadüf gibi görünen her şey, aslında ihtiyacımız olan bir karşılaşmadır.”

Taksim metrosunda bir banka oturmuş, önümde gelip geçen insanları izlerken elim telefona gidiyor. Birkaç dakika önce yanından ayrıldığım biri hakkında yazmak istiyorum. İçimde bir ilham, bir sıcaklık var. Hayatın bazen bizi nasıl tesadüfen bir araya getirdiğini ama aslında hiçbir şeyin gerçekten tesadüf olmadığını düşünüyorum.

Bu yazıyı, sevgili pilates hocam Nur’a ithaf ediyorum. Ama onun bana kattıkları yalnızca pilates egzersizlerinden ibaret değil. Onunla uzun zamandır online dersler yapıyorduk ama bu akşam ilk kez yüz yüze geldik. Daha önce de güzel sohbetlerimiz olmuştu ama bu kez farklıydı. Bu kez daha derin, daha gerçek bir bağlantı kurduk.

Bazı konular uzun süredir içimdeydi. Yalnız hissettiğim, bir türlü tam anlamıyla birine anlatamadığım, zihnimde dolanan ama tam olarak nereye oturtacağımı bilemediğim şeyler… Ve bu akşam fark ettim ki ben bu hislerde yalnız değilmişim. Onun da benzer şeyleri yaşadığını, aynı döngülerde dolandığını ve o boşluk hissini bazen kendisinin de taşıdığını gördüm.

Birbirimize bir şeyler anlatırken aslında birbirimizin yükünü hafiflettik. Sanki yıllardır tanışıyormuşuz gibi, içimizde biriken kelimeler birden dökülmeye başladı. Kadın kadına bir an, bir destek… Birbirimizin yanında durduk, birbirimize cesaret verdik. Hiçbir çözüm üretmeden, sadece var olarak, sadece anlayarak, sadece dinleyerek.

Sonra düşündüm, bu gerçekten bir tesadüf müydü? Belki de her şey olması gerektiği gibi oldu. Belki de yollarımız tam da ihtiyacımız olduğu zamanda kesişti. Hayat bazen bize böyle sürprizler yapıyor. Hiç beklemediğimiz bir anda, bir başkasıyla ortak bir hikayede buluşuyoruz. Hiç hesapta yokken biri geliyor ve o günkü ruh halimizi değiştiriyor. Bir sohbet, bir cümle, bazen sadece bir bakış… Ve anlıyorsun ki, aslında yalnız değilmişsin.

Kadın kadının yurdudur derler. Bu sözü her zaman duymuştum ama belki de bu akşam bunu daha derinden hissettim. Birbirimizi sarıp sarmalamanın, anlamanın, desteklemenin gücünü gördüm.

Ve şimdi, metroda eve doğru giderken düşünüyorum… Bizi şifalandıran şey, tesadüfler mi? Yoksa aslında birbirimizin hikayesinde olmamız gerektiği anlarda yollarımızın birleşmesi mi?

Peki sen, hayatında böyle bir an yaşadın mı? Hiç beklemediğin bir anda biriyle bağ kurup kendini gerçekten anlaşıldığını hissettiğin bir an oldu mu?

Belki de tesadüf dediğimiz şeyler, ruhumuzun çağırdığı karşılaşmalardır…